Jezik i pismo su jedno od osnovnih uporišta identiteta i kulturnog jezgra svakog naroda.
Srpski lingvista Vuk Stefanović Karadžić je u prvoj polovini XIX veka osmislio ćirilično pismo od 30 slova u kome svako slovo ima svoj glas. Ime je dobilo po prva dva slova AZ i BUKI, AZBUKA. Do tad je književni srpski jezik bio slavenoserbski, zapisivan ruskom ćirilicom i bio komplikovaniji za učenje.
Azbuka ne sadrži dvoglase i ne sadrži slova za glasove koji se ne koriste. Pravilo koje je Vuk uveo je:,,Piši kao što govoriš,a čitaj kao što je napisano.”
Sva nepotrebna slova ruskog pisma su izbačena, a dodata su nova slova,Ć, Đ Lj, Nj, J, Dž. Ćirilično pismo se u srpskom jeziku koristi zajedno sa srpskom latinicim, a od 2006.-te godine proglašeno je službenim pismom u Srbiji.